Ur. 19 września 1939 roku w Kruhelu Małym (dziś dzielnica Przemyśla), absolwent filologii polskiej Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, związany z tą uczelnią przez cały okres pracy zawodowej. Językoznawca, szczególnie zainteresowany zagadnieniami języka folkloru i ludowego obrazu świata. Uważany za twórcę polskiej etnolingwistyki oraz aksjolingwistyki, pionier badań nad artystycznymi aspektami gwary i języka folkloru, twórca koncepcji stylu potocznego jako „stylowego centrum języka”, moderator nadań tekstologicznych, inicjator wielu przedsięwzięć naukowych i dydaktycznych o zasięgu  krajowym i międzynarodowym, założyciel i długoletni redaktor czasopisma „Etnolingwistyka. Problemy Języka i Kultury”.

            Najważniejsze prace:

Monografie: O języku folkloru (1973), O derywacji stylistycznej. Gwara w funkcji języka artystycznego (1978), Folklor – język – poetyka (1990), Językowe podstawy obrazu świata (2006).

Redakcje prac zbiorowych: Encyklopedia kultury polskiej XX wieku, t. 2: Współczesny język polski (1993 i wydania późniejsze), Pojęcie derywacji w lingwistyce (1991), Konotacja (1988), Językowy obraz świata (1990), Słownik stereotypów i symboli ludowych (publikacja wielotomowa, od 1996), Polska pieśń i muzyka ludowa. Źródła i materiały, t. 4: Lubelskie (2011), Leksykon aksjologiczny Słowian i ich sąsiadów (publikacja wielotomowa, od 2015).

Zob. też: P. Żmigrodzki, Profesor Jerzy Bartmiński i doskonałość naukowa, „Język Polski” 2019, z. 3, s. 120–123.

Zdjęcie: Instytut Języka Polskiego PAN